حقایق و ارقام در تخریب و زوال پنهان و موذیانه زمین و خاک

پایگاه خبری DA1news: از دست دادن مداوم یا طولانی مدت سرمایه طبیعی مبتنی بر زمین. تخریب اراضی بر انواع زمین ها، از شهرها و مراتع گرفته تا زمین های کشاورزی و بیابان تأثیر می گذارد.
اگرچه اغلب در سطح کاملاً مشهود است، اما زوال پنهان و موذیانه در خواص فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی خاک، آب و تنوع زیستی است که سلامت انسان و شکوفایی اقتصادی را تضعیف می کند. زمین به طرق مختلف تخریب می شود. برخی از آنها طبیعی یا غیرمستقیم هستند، اما بیشتر ناشی از فعالیت های مستقیم انسان هستند.
مثلا:
• مردم جنگل ها را برای الوار و هیزم یا برای کشت محصولات کشاورزی و چرای دام قطع می کنند.
• علفزارها یا تالاب های زهکشی شده برای کشت غذا یا گسترش مناطق شهری تبدیل می شوند.
• معادن و زیرساخت ها به تخریب زمین در مناطق شهری و روستایی کمک می کنند.
• در زمین های خشک، بهره برداری بیش از حد از خاک، آب و پوشش گیاهی منجر به بیابان زایی می شود.

بی طرفی تخریب زمین: حالتی که به موجب آن مقدار و کیفیت منابع زمین لازم برای حمایت از عملکردها و خدمات اکوسیستم و افزایش امنیت غذایی پایدار می ماند یا در مقیاس ها و اکوسیستم های زمانی و مکانی مشخص افزایش می یابد. بی‌طرفی تخریب زمین با هدف متعادل کردن ضررهای پیش‌بینی‌شده در سرمایه طبیعی مبتنی بر زمین و عملکردها و خدمات اکوسیستم مرتبط با اقداماتی است که از طریق رویکردهایی مانند احیای زمین و مدیریت پایدار زمین، دستاوردهای جایگزین ایجاد می‌کند. هدف حفظ یا تقویت پایگاه منابع زمین است – به عبارت دیگر، ذخایر سرمایه طبیعی مرتبط با منابع زمین و خدمات اکوسیستمی که از آنها سرازیر می شود.

احیای زمین: تداومی از شیوه‌های مدیریت پایدار زمین و آب که می‌تواند برای حفظ یا «بازگرداندن» مناطق طبیعی، تولید غذای طبیعی مثبت «بالا» در مناظر روستایی و مناطق شهری «سبز»، زیرساخت‌ها و زنجیره‌های تأمین به کار رود. این می تواند فعال باشد (مانند کاشت چمن، درختچه و درخت یا مدیریت خاک و حیات وحش)، یا غیرفعال (مانند اجازه دادن به زمین پس از اختلال خود به خود بازیابی شود).

کشاورزی احیاکننده: استفاده از تکنیک‌هایی که سلامت خاک را بازیابی می‌کند و از آب و تنوع زیستی با کنترل فرسایش خاک، کاهش خاک‌ورزی و استفاده از مواد شیمیایی کشاورزی، و اتخاذ سیستم‌های یکپارچه محصولات، درختان و دام‌ها، علاوه بر گستره وسیعی از بازسازی مزرعه محافظت می‌کند. معیارهای.

مدیریت پایدار زمین: استفاده از منابع زمین اعم از خاک، آب، جانوران و گیاهان برای تولید کالا برای رفع نیازهای در حال تغییر انسان و در عین حال از پتانسیل تولیدی بلندمدت این منابع و حفظ کارکردهای زیست محیطی آنها اطمینان حاصل شود.

قراردادهای بین المللی
کنوانسیون های ریو: در اجلاس زمین در سال 1992 در ریودوژانیرو، برزیل، سه توافق نامه جهانی به تصویب رسید: کنوانسیون تنوع زیستی (CBD)، کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با بیابان زایی (UNCCD) و کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا ( UNFCCC). کنوانسیون ها با هم کار می کنند تا اطمینان حاصل شود که زمین، آب و هوا و تنوع زیستی از یک رویکرد مشترک برای بازگرداندن تعادل ما با طبیعت بهره می برند. در سال 2001، دبیرخانه‌های کنوانسیون‌های ریو یک گروه ارتباط مشترک را برای جمع‌آوری و اشتراک‌گذاری اطلاعات در مورد برنامه‌های کاری و عملیات هر کنوانسیون ایجاد کردند.
دهه سازمان ملل در احیای اکوسیستم: جلوگیری، توقف و معکوس کردن تخریب اکوسیستم ها در سراسر جهان تمرکز دهه سازمان ملل در احیای اکوسیستم (2021-2030) است. این نیاز به پاسخی گسترده و متعادل دارد که به همه اکوسیستم ها و اتصال آنها برای ایجاد مجدد یک موزاییک چشم انداز سالم توجه می کند. این تلاش‌ها با هدف 15.3 توسعه پایدار (SDG) همسو هستند که از کشورها می‌خواهد تا سال 2030 برای بی‌طرفی در مورد تخریب زمین تلاش کنند.

جنبه جنسیتی استفاده از زمین و تخریب زمین
در بسیاری از کشورها، زنان فرصت های نابرابر و محدودی برای دسترسی یا مالکیت زمین به نام خود دارند. بر اساس داده های موسسات اجتماعی و شاخص جنسیتی OECD در سال 2019،
• حتی در کشورهایی که زنان از حقوق قانونی مشابه مردان برای مالکیت و دسترسی به زمین برخوردار هستند – مانند مورد کاستاریکا – تنها 15.6 درصد از مالکیت مزارع در دست زنان است.
• در آسیای مرکزی و قفقاز، علی رغم برابری جنسیتی قانونی بر اساس قانون، زنان به طور متوسط تنها 23 درصد از زمین را دارند.
• در خاورمیانه و شمال آفریقا، تنها 4 درصد از زنان دارای مالکیت زمین هستند.
• سلب ارث از همسر بازمانده هنوز در 96 کشور رخ می دهد.
• حقوق زنان برای ارث بردن دارایی شوهرانشان در 102 کشور تحت قوانین و رویه های عرفی، مذهبی یا سنتی محروم است. 103 کشور سلب مالکیت یا غصب ارث را جرم نمی دانند.
• نداشتن عناوین زمینی که بتوان از آنها به عنوان وثیقه استفاده کرد یا فقدان تصدی مطمئن مانع دسترسی زنان به وام و اعتبار می شود و همچنین دسترسی آنها به خدمات ترویجی و آموزش را محدود می کند.
زنان تمایل دارند فن‌آوری‌های مدیریت زمین پایدار را با نرخی که معمولاً پایین‌تر و کندتر از مردان است به کار گیرند – به دلایل مختلف: هنجارها و نقش‌های جنسیتی، آموزش، سواد، امنیت ناکافی مالکیت زمین، عدم دسترسی به اطلاعات، نهاده‌های کشاورزی، خدمات ترویجی و تامین مالی.

یک مطالعه اخیر UNCCD نشان می‌دهد که تخریب زمین و بیابان‌زایی چه تأثیر متفاوتی بر زنان و مردان دارد:
• خشکسالی و تخریب زمین باعث افزایش بار مراقبت های بدون دستمزد و کارهای خانگی بر دوش زنان و دختران می شود، مانند ایستادن در صف و انتظار برای آب، راه رفتن در مسافت های طولانی یا محافظت از بیماران در برابر آب ناسالم.
• کمبود مواد غذایی مرتبط با خشکسالی و تخریب زمین بر توزیع مواد غذایی درون خانوار تأثیر می گذارد. زنان تمایل به خوردن وعده های کوچکتر یا حذف وعده های غذایی دارند. کمبود مواد غذایی همچنین با بروز بیشتر سقط جنین و همچنین مرگ مادر و کودک مرتبط است.
• حمل آب اثرات منفی بر سلامت زنان در هر سنی دارد. بارهای فیزیکی می تواند باعث اختلالات اسکلتی- عضلانی شود. بر اساس گزارش صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، زنان در سراسر جهان روزانه ۲۰۰ میلیون ساعت را صرف جمع آوری آب می کنند.
• مهاجرت ناشی از خشکسالی بار کاری زنان را افزایش می دهد، زمانی که آنها برای اداره خانواده خود رها می شوند. آنها ممکن است فاقد قدرت تصمیم گیری به موقع در زمینه کشاورزی یا واکنش به اثرات خشکسالی، تخریب زمین و بیابان زایی باشند.
• هنگامی که خشکسالی به فاجعه تبدیل می شود، فناوری برای مدیریت خطرات حیاتی است. اما هشدارهای اولیه در بسیاری از موارد به دست زنان نمی رسد. زنان نسبت به مردان به پیش‌بینی‌های اقلیمی دسترسی کمتری دارند (به دلیل موانع زبانی، ناتوانی در خواندن اسناد مکتوب، کارگاه‌هایی که در خارج از جامعه برگزار می‌شود، زمان‌بندی نامناسب جلسات) و بنابراین آمادگی بیشتری برای خشکسالی دارند.
• سازمان های بشردوستانه با مردان بیشتر از زنان مشورت می کنند. در یک مطالعه توسط Care در افغانستان در سال 2021، 70 درصد از مردان گزارش دادند که در مورد نیازهای خود با آنها مشورت شده است، در حالی که نزدیک به 70 درصد از زنان مورد مشورت قرار نگرفته بودند.
• از 30 نمایه بی طرفی تخریب زمین در کشور فهرست شده در وب سایت UNCCD، تنها دو مورد (6.66 درصد) به زنان اشاره می کنند.

چشم انداز زمین جهانی 2: آینده چگونه می تواند باشد
Global Land Outlook 2 پیامدهای سیاره‌ای سه سناریو را تا سال 2050 پیش‌بینی می‌کند: کسب‌وکار طبق معمول، احیای 50 میلیون کیلومتر مربع زمین و اقدامات بازسازی که با حفاظت از مناطق طبیعی مهم برای عملکردهای خاص اکوسیستم افزایش می‌یابد. نتایج به طور خلاصه:

1) خط مبنا
تجارت طبق معمول، ادامه روند فعلی در تخریب زمین و منابع طبیعی، در حالی که تقاضا برای غذا، خوراک، فیبر و انرژی زیستی همچنان در حال افزایش است. شیوه های مدیریت زمین و تغییرات آب و هوایی همچنان باعث فرسایش گسترده خاک، کاهش حاصلخیزی و رشد محصول، و از دست دادن بیشتر مناطق طبیعی به دلیل گسترش کشاورزی می شود.

تا سال 2050:
• 16 میلیون کیلومتر مربع ادامه تخریب زمین را نشان می دهد (منطقه ای به اندازه آمریکای جنوبی).
• کاهش مداوم و بلندمدت در بهره وری رویشی برای 12-14 درصد از اراضی کشاورزی، مرتع و چرا، و مناطق طبیعی مشاهده شده است – که کشورهای جنوب صحرای آفریقا بیشترین تأثیر را داشته است.
• 69 گیگاتن (Gt) کربن اضافی از سال 2015 تا 2050 به دلیل تغییر کاربری زمین و تخریب خاک منتشر شده است. این نشان‌دهنده 17 درصد انتشار سالانه گازهای گلخانه‌ای است: کربن آلی خاک (32 Gt)، پوشش گیاهی (27 Gt)، تخریب/تبدیل تورب‌زارها (10 Gt).
2) ترمیم
احیای حدود 5 میلیارد هکتار (50 میلیون کیلومتر مربع [کیلومتر مربع] یا 35 درصد از مساحت زمین جهانی) را با استفاده از اقداماتی مانند زراعت جنگل، مدیریت چرا و بازآفرینی طبیعی کمک می کند (تعهدهای بین المللی فعلی: 10 میلیون کیلومتر مربع).

تا سال 2050:
• عملکرد محصولات زراعی در اکثر کشورهای در حال توسعه 5-10 درصد نسبت به سطح پایه افزایش می یابد. بهبود سلامت خاک منجر به بازده محصول بالاتر می شود، با بیشترین دستاوردها در خاورمیانه و شمال آفریقا، آمریکای لاتین و آفریقای جنوب صحرا، که افزایش قیمت مواد غذایی را محدود می کند.
• ظرفیت نگهداری آب خاک در زمین های زراعی دیم 4 درصد افزایش می یابد.
• به دلیل افزایش کربن خاک و کاهش انتشار، ذخایر کربن بین سال‌های 2015 و 2050 به میزان خالص 17 گیگا تن افزایش یافت.
• تنوع زیستی همچنان در حال کاهش است، اما نه به این سرعت، با جلوگیری از 11 درصد از دست دادن تنوع زیستی.
3) بازسازی و حفاظت
این سناریو شامل اقدامات احیا، با اقدامات حفاظتی مناطق مهم برای تنوع زیستی، تنظیم آب، حفاظت از خاک و ذخایر کربن، و ارائه عملکردهای حیاتی اکوسیستم است.

تا سال 2050:
• 4 میلیون کیلومتر مربع دیگر از مناطق طبیعی (به اندازه هند و پاکستان با هم). بیشترین سود در جنوب و جنوب شرقی آسیا و آمریکای لاتین مورد انتظار است. اقدامات حفاظتی از تخریب زمین با قطع درختان، سوزاندن، زهکشی یا تبدیل جلوگیری می کند.
• حدود یک سوم از از دست دادن تنوع زیستی پیش بینی شده در خط پایه جلوگیری می شود.
• 83 Gt کربن اضافی در مقایسه با خط پایه ذخیره می شود. انتشار اجتناب شده و افزایش ذخیره کربن معادل بیش از هفت سال کل انتشار جهانی فعلی است.

ترجمه: ناظم رامتین

منبع: https://www.rural21.com/