گسترش زمین های کشاورزی؛ تهدید اقلیم و تنوع زیستی 

پایگاه خبری DA1news: غذا، خوراک، فیبر و انرژی زیستی – تقاضا برای مواد خام کشاورزی در حال افزایش است. چگونه می توان مناطق کشت اضافی را با حفاظت از طبیعت تطبیق داد؟ محققان دانشگاه بازل یک مدل کاربری زمین ایجاد کرده اند که پاسخ هایی را ارائه می دهد.
به گزارش اخبار روزانه کشاورزی، پیش بینی می شود تا سال 2030، سطح زیرکشت جهانی 3.6 درصد افزایش یابد و تولید جهانی کشاورزی تا دو درصد افزایش یابد. این پیش بینی از سوی سازمان خواربار و کشاورزی (FAO) سازمان ملل متحد و سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) ارائه شده است.

یک تیم تحقیقاتی میان رشته ای به سرپرستی دکتر فلوریان زابل و پروفسور روث دلزیت از گروه علوم محیطی دانشگاه بازل در سوئیس بررسی کرده است که کدام مناطق در سراسر جهان بیشتر تحت تاثیر گسترش کشاورزی آینده هستند. یافته های این مطالعه در ماه آگوست در مجله Nature Sustainability منتشر شد.

تولید بیشتر، گازهای گلخانه ای بیشتر
محققان یک مدل کاربری زمین را توسعه دادند که سودآورترین مناطق در سراسر جهان را برای توسعه کشاورزی آتی با در نظر گرفتن معیارهای اجتماعی-اقتصادی و کشاورزی-اکولوژیکی شناسایی می کند. آنها سپس اثرات اقتصادی و اکولوژیکی تغییرات کاربری زمین در این مناطق را ارزیابی کردند. بر اساس این مطالعه، انتظار می رود مناطق کشاورزی جدید عمدتاً در مناطق گرمسیری ظاهر شوند، جایی که با وجود تغییرات آب و هوایی هنوز پتانسیل قابل توجهی برای افزایش تولیدات کشاورزی وجود دارد.

با این حال، از آنجایی که زمین‌های زراعی کربن بسیار کمتری نسبت به پوشش گیاهی اصلی ذخیره می‌کنند، این مطالعه تخمین می‌زند که تغییرات کاربری زمین در درازمدت حدود 17 گیگاتن CO2 منتشر می‌کند. این تقریباً نیمی از انتشار سالانه CO2 جهانی فعلی است. در مناطقی که تحت تأثیر تغییرات کاربری زمین قرار دارند، تنوع زیستی نیز 26 درصد کاهش خواهد یافت. زابل، یکی از محققان، می‌گوید: «بنابراین گسترش زمین‌های کشاورزی یک توسعه نگران‌کننده است، به‌ویژه برای حفاظت از آب و هوای جهانی و تلاش‌ها برای حفظ تنوع زیستی.

حفاظت نیز منطق اقتصادی دارد
با توجه به تلاش‌های سیاسی اخیر برای حفاظت از طبیعت، جنگل‌ها و تنوع زیستی در سطح جهان، محققان همچنین تأثیر سناریوهای مختلف سیاست‌های حفاظتی جهانی و پیامدهای آن را ارزیابی کردند. مشخص شد که اقدامات حفاظتی نیز می تواند عوارض جانبی ناخواسته ای داشته باشد. جلوگیری از گسترش زمین های کشاورزی به جنگل ها، تالاب ها و مناطق حفاظت شده موجود توسط قانون، توسعه کشاورزی را عمدتاً به مراتع سوق می دهد. این می تواند به تنوع زیستی این مناطق آسیب برساند، زیرا علفزارها به طور کلی تنوع بیشتری نسبت به زمین های دیگر دارند.

از سوی دیگر، پایبندی به تلاش‌های حفاظتی نیز می‌تواند منطقی اقتصادی باشد. بر خلاف انتظار، حفظ جنگل‌ها، تالاب‌ها و مناطق حفاظت‌شده موجود تأثیر کمی بر تولید ناخالص داخلی مناطق مربوطه دارد. در نتیجه تولید جهانی کشاورزی نیز اندکی کاهش یافته است. در عوض، انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از انبساط به میزان قابل توجهی کاهش می یابد.” تامین کالاهای کشاورزی و حفاظت از محیط زیست را می توان کاهش داد.

برنامه ریزی مناطق حفاظت شده نیاز به بهبود دارد
این مطالعه سهم ارزشمندی در پاسخ به این سوال دارد که کدام مناطق به ویژه ارزش حفاظت را دارند. در کنوانسیون تنوع زیستی کونمینگ-مونترال، جامعه بین المللی هدف خود را حفاظت از 30 درصد از سطح زمین تا سال 2030 تعیین کرده است.

مطالعه حاضر مناطقی را شناسایی می‌کند که به‌ویژه در آینده در معرض خطر خواهند بود و تأثیرات بالقوه گسترش کشاورزی بر اقتصاد و محیط‌زیست را برجسته می‌کند. زابل می‌گوید: «این برنامه‌ریزی مناطق حفاظت‌شده را به گونه‌ای امکان‌پذیر می‌سازد که در عین در نظر گرفتن منافع اقتصادی، وسیع‌ترین تأثیر ممکن را بر روی هرچه بیشتر اهداف ممکن، مانند حفاظت از آب و هوا و تنوع زیستی داشته باشند».

ترجمه: ناظم رامتین